Msze św. Nabożeństwa

 

eucharMsze św.  w dni powszednie o godz. 18.00,

w niedziele o godz. 7.30, 10.15, 11.30, 18.00.

W każdy wtorek o godz, 8.00 odprawiamy Mszę św. i nabożeństwo do św. Antoniego (nowenna do św. Antoniego). 

W każdą niedzielę jest odprawiana msza św. ostatniej szansy o godz. 21.00.

 

Msze święte gregoriańskie
Praktyce mszy gregoriańskiej towarzyszy przekonanie o szczególnej skuteczności tej formy modlitwy dla zmarłych, którzy znajdują się w czyśćcu. Mszami gregoriańskimi nazywane jest 30 mszy odprawianych w ciągu 30 kolejnych dni w intencji jednej osoby zmarłej. Praktyka ta wiąże się z papieżem Grzegorzem Wielkim, który polecił odprawiać przez 30 dni msze za zmarłego mnicha, przy którym znaleziono pieniądze, co było wielkim przewinieniem. Trzydziestego dnia miał się ów zakonnik pojawić św. Grzegorzowi i dziękować za okazane mu miłosierdzie – odprawione msze wyjednały mu bowiem wybawienie z czyśćca.
Zachęcamy do zamawiania Mszy gregoriańskich w kancelarii parafialnej.

NABOŻEŃSTWA

Adoracja Najświętszego Sakramentu: – .w pierwszy piatek miesiąca od godz. 15.00 do 18.00
Droga Krzyżowa – piątek Wielkiego Postu -.o godz. 9.00 i 17.30.
Gorzkie Żale – niedziela Wielkiego Postu -.o godz.17.30
Nabożeństwo majowe – .o godz. 17.30
Nabożeństwo czerwcowe – .o godz. 17.30
Różaniec – październik . o godz. 17.30
Wypominki za zmarłych – listopad .w/g ogłoszeń
Spowiedź w I piątek miesiąca – .od 15.00 do 18.00
Odpust Parafialny – Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa – .Piątek po oktawie Bożego Ciała
Zmiana Tajemnic Różańcowych w pierwszą niedzielę miesiąca po mszy o godz. 7.30
Godzinki o Niepokalanym Poczęciu NMP w niedziele o godz. 7.00 i codziennie w adwencie o 6.30 przed roratami.

 

==============================================

Msza święta jest sakramentalnym uobecnieniem, pamiątką i urzeczywistnieniem ofiary Krzyża.
OBRAZ MĘKI CHRYSTUSOWEJ WE MSZY ŚW.

Z Pierwszego Listu do Koryntian:
„Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie. Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej”.

Kapłan i Chrystus
1. Idzie do ołtarza – Idzie na Górę Oliwną.
2. Rozpoczyna Mszę św. – Rozpoczyna się modlić.
3. Przystępuje do ołtarza i całuje – Zdradzony pocałunkiem Judasza.
4. Idzie na miejsce przewodniczenia – Pojmany i zaprowadzony do Annasza.
5. Antyfona na wejście – Przed Annaszem fałszywie oskarżony.
6. Panie, zmiłuj się nad nami – Prowadzony do Kajfasza. Piotr zapiera się Go trzykrotnie.
7. Pierwsze czytanie – Prowadzony do Piłata.
8. Modlitwa przed Ewangelią – Prowadzony do Heroda i wyszydzony.
9. Mówi: Pan z wami – Spojrzał na Piotra – nawraca go.
10. Czyta Ewangelię – Na powrót przyprowadzony do Piłata i przed nim oskarżony.
11. Odkrywa kielich – Haniebnie obnażony.
12. Ofiaruje chleb i wino – Okrutnie biczowany.
13. Przykrywa kielich – Cierniem ukoronowany.
14. Umywa ręce – Niewinnym uznany przez Piłata.
15. Mówi: Módlmy się, aby moją i waszą ofiarę przyjął Bóg Ojciec Wszechmogący – Piłat ukazuje Jezusa i mówi: Oto człowiek.
16. Wezwanie przed prefacją – Opluty i wyszydzony.
17. Prefacja i Święty……. – Uznany gorszym od mordercy Barabasza i skazany na śmierć.
18. Wspomnienie żyjących – Niesie krzyż na górę Kalwarię.
19. Wspomnienie świętych i tajemnicy dnia – Spotyka Matkę Bolesną i pobożne kobiety.
20. Błogosławi Ofiarę chleba i wina – Przybity do krzyża.
21. Podnosi Hostię – Wywyższony na Krzyżu.
22. Podnosi Kielich – Przelewa Świętą Krew z 5 Ran.
23. Aklamacja – Widzi pod krzyżem swą Bolesną Matkę.
24. Wspomnienie zmarłych – Modli się na krzyżu za ludzi.
25. Odmawia Ojcze nasz – Wypowiada na krzyżu 7 Słów.
26. Łamie Hostię – Oddaje Bogu Ducha: umiera.
27. Wpuszcza cząstkę Hostii do kielicha – Zstępuje do Otchłani.
28. Mówi: Baranku Boży… – Wielu uznaje w Nim Syna Bożego.
29. Przyjmuje Komunię św. – Złożony do grobu.
30. Czyści kielich – Namaszczony przez pobożne kobiety.
31. Przykrywa kielich – Powstaje z martwych.
32. Antyfona na Komunię – Ukazuje się Matce swej i uczniom.
33. Odmawia modlitwę po Komunii – Objawia się uczniom swym i naucza ich jeszcze przez 40 dni.
34. Mówi ostatni raz: Pan z wami – Żegna się z uczniami i wstępuje do Nieba.
35. Udziela ludowi błogosławieństwa – Zsyła Ducha Świętego.
36. Mówi: Idźcie, Ofiara spełniona – Rozsyła Apostołów na cały świat, by głosili Ewangelię.

tekst ze strony: W obronie Wiary i Tradycji Katolickiej

 

SONY DSC

Wyraz wzajemnej jedności

Znak pokoju jest drugim obrzędem przygotowującym do komunii świętej. Od czasów apostolskich istniał zwyczaj pozdrawiania się przez wierzących pocałunkiem (zob. 2 Kor 13, 12). W pierwszych wiekach pocałunek pokoju nie był ograniczony tylko do Eucharystii, stosowano go także na zgromadzeniach modlitewnych poza Eucharystią, na zakończenie modlitw. Pocałunek pełnił dwojaką funkcję: z jednej strony był to wyraz wzajemnej jedności w Chrystusie, z drugiej zaś jakby przypieczętowanie wspólnych modlitw. Podczas Eucharystii przekazywano sobie pocałunek pokoju po modlitwie powszechnej a przed przyniesieniem na ołtarz chleba i wina, jak to poświadcza w połowie II w. św. Justyn Męczennik w swej Apologii chrześcijan, w rozdz. 65 („po zakończeniu modlitw przekazujemy sobie nawzajem pocałunek pokoju”).

Specyfiką liturgii rzymskiej stało się przekazywanie znaku pokoju przed komunią świętą Dlaczego taka jest jego lokalizacja? Niewykluczone, że stało się to po wprowadzeniu do Eucharystii modlitwy Ojcze nasz. Znak pokoju mógł się stać jakby przypieczętowaniem odmówienia Modlitwy Pańskiej, a z czasem został on zinterpretowany jako wyraz jedności przed przystąpieniem do Stołu Pańskiego. Za chwilę przystąpimy do komunii świętej i uczynimy to jako jedna wspólnota braci i sióstr w Chrystusie.

Jeśli chodzi o sposób wykonania znaku pokoju, jest oczywiste, że w I tysiącleciu angażował on całe zgromadzenie, zarówno duchownych, jak świeckich, choć jeszcze w starożytności zaczęto przyjmować zasadę, że mężczyźni przekazują pocałunek pokoju mężczyznom a kobiety – kobietom. Z czasem w rycie rzymskim ograniczono przekazywanie znaku pokoju do asysty i duchowieństwa w Mszach pontyfikalnych i szczególnie uroczystych. W ramach posoborowej reformy liturgii przywrócono jego powszechny charakter.

Wprowadzeniem jest modlitwa

Tradycja liturgiczna zna dwa zasadnicze sposoby przekazywania znaku pokoju, można je umownie nazwać horyzontalnym i wertykalnym. Sposób horyzontalny polega na tym, że wszyscy tam, gdzie się znajdują, przekazują sobie znak pokoju, co podkreśla obecność Chrystusa pośród zgromadzonych. Sposób wertykalny polega natomiast na tym, że celebrans najpierw całuje ołtarz, potem przekazuje znak pokoju duchownym lub posługującym, a następnie znak pokoju idzie jakby „łańcuchowo” do ludu. Ten sposób podkreśla fakt, że źródłem pokoju jest ofiara Chrystusa. Mszał posoborowy wybiera to pierwsze rozwiązanie.

Wprowadzeniem do znaku pokoju jest modlitwa: „Panie Jezu Chryste, Ty powiedziałeś swoim Apostołom…”. Modlitwa ta istnieje w obrzędach Mszy św. od XI w., jednak do ostatniej reformy liturgii była sformułowana w liczbie pojedynczej („nie zważaj na grzechy moje”) i była wypowiadana po cichu. Po modlitwie celebrans przekazuje życzenie pokoju („Pokój Pański niech zawsze będzie z wami”), a następnie diakon lub sam celebrans zaprasza zgromadzonych do przekazania znaku pokoju.

Sposób przekazania znaku pokoju zależy już od miejscowych zwyczajów. Najwymowniejszym sposobem jest, zgodnie z pierwotną tradycją, pocałunek. Jest to praktykowane w niektórych wspólnotach, natomiast trudno wprowadzić to w kościołach na skalę masową. Gest wyciągnięcia ręki ma również swoją wymowę, jest to znak pokojowych zamiarów wobec drugiego człowieka (wyciągam rękę otwartą, nieuzbrojoną i niczego nie ukrywam).

Gotowość bycia w jedności ze wszystkimi

Usytuowanie znaku pokoju przed komunią świętą, gdy na ołtarzu znajdują się już konsekrowane Postacie, uniemożliwia wymienienie znaku pokoju ze wszystkimi. Od konsekracji absolutnym centrum liturgii jest ołtarz, na którym jest Najświętszy Sakrament. Jednak jakkolwiek znak pokoju można wymienić tylko z niektórymi osobami, gest ten jest prawdziwy tylko wtedy, gdy ma się w sercu gotowość bycia w jedności ze wszystkimi. Jeśli jestem w sercu zamknięty choćby na jednego tylko człowieka, obecnego lub nieobecnego na tej liturgii, znak pokoju jest fałszywy.

Wszyscy są równi, Chrystus jest pomiędzy nami, dlatego też wszyscy — duchowni, asysta, wierni w nawie — przekazują sobie znak pokoju w najbliższym otoczeniu, tam gdzie są, bez odbywania spacerów po kościele. Tam gdzie jesteśmy, wśród osób znanych lub nie znanych, życzymy jedni drugim daru pokoju Bożego, który przewyższa wszelki umysł i strzeże naszych serc i umysłów w Chrystusie (Flp 4, 7).